![[LOGO]](xirah2.png)
Marije en Jose
Op de Spaanse versie van deze wiki vertelt Jose 'ons verhaal'. Hier vertel ik mijn versie. Voor de gelukkigen onder jullie die beide talen begrijpen, jullie mogen de twee versies naast elkaar leggen ;-) (zie Mara y Jose)
Jose heb ik in april 2003 leren kennen in Santiago. Ik woonde in die periode in Salamanca waar ik een half jaar heb gezeten voor mijn studie. Ik ging een weekend met vriendin Beatriz uit Salamanca een oud-huisgenootje bezoeken in Santiago, Ana. In Santiago werd ik aan veel mensen voorgesteld en één van hen was Jose, de beste vriend van Llopis, partner van Ana. Van de eerste keer dat we elkaar zagen, kan ik me, o schande, niet zo heel veel herinneren. Het was in een bar, maar welke bar het was en welke mensen er allemaal waren, dat weet ik niet meer. Op een avond gingen we empanada gallega eten in het huis van Ana. Daar waren Jaime (zie Ceremonie Meesters), Jose, Llopis, Manel, Uxía, Ana, Beatriz en Isidro. Al snel ontstond er een verhitte discussie tussen Manel, Llopis en Jaime. Jose was niet zo'n haantje als de anderen, die steeds harder gingen praten en hun woorden begeleidden met vuistslagen op de tafel, opstaan, etc., maar wanneer hij inbrak, zei hij de meest verstandige dingen van allemaal. Ik wilde hem laten weten dat ik het met hem eens was, maar zag geen kans om me ook in de discussie te mengen. Het ging allemaal zo snel. Door Jose's intelligente woorden werd mijn interesse gewekt. Later begreep ik van Ana dat zij al had ingeschat dat we elkaar wel leuk konden vinden, maar dat zij dat bewust niet aan mij had verteld. Ze zei dat je dat soort dingen niet tegen vrouwen moet zeggen, omdat zij dan juist een sceptische en kritische houding aannemen. Zou best eens kunnen dat ze gelijk heeft. Ik ben blij dat ze niets gezegd heeft...
Jose was vaak van de partij tijdens de dagen in Santiago. Eén avond ging opeens iedereen slapen, dus toen ging hij maar naar huis. De volgende dag dreigde hetzelfde te gebeuren. Ik vond het lullig dat iedereen zo plotseling verdween en dat hij daarom wel weg moest gaan, dus die tweede avond besloot ik nog wat met hem te kletsen. We hebben hééél lang gepraat. Over van alles en nog wat. Ik zag hem wat zenuwachtig worden. Hij speelde met een puzzeltje, misschien wel om me niet aan te kijken. Inmiddels was het een uur of vijf 's nachts. Hij is toen maar, heel netjes op de bank, blijven slapen. De volgende dag, ik ging al weer terug naar Salamanca, heeft hij voor iedereen ontbijt gemaakt. Daarna zijn we met zijn allen naar het busstation gegaan, waar we afscheid hebben genomen. Ik vond het jammer dat we pas de laatste avond elkaar wat beter hadden leren kennen, maar ja zo loopt dat soort dingen natuurlijk wel vaker. Gelukkig hadden we wel adressen uitgewisseld om verder te kunnen praten. Jose verbaasde me toen hij naast mijn emailadres ook graag mijn huisadres wilde om me een echte brief te kunnen schrijven. Een brief, ouderwets, maar ook wel weer speciaal, romantisch... Ik was benieuwd of en wat hij me zou schrijven.
Schrijven zegt meer
De eerste brief kwam snel. Hij was mooi, lief en grappig. Meer brieven volgden. Ik ging er steeds meer naar uitzien. We begonnen de brievenstroom te doorvlechten met mailtjes en telefoontjes. In februari 2004 durfde ik het aan om voor te stellen onszelf een weekend cadeau te doen, een weekend samen. Jose kwam naar Amsterdam. Het was een perfect weekend. We hebben toen al gefantaseerd hoe het verder zou kunnen lopen, maar tegelijkertijd wisten we dat het nog alle kanten op kon. Jose was immers hard bezig met zijn 'oposiciones'. Dat is een examen dat je in Spanje moet doen om ambtenaar te kunnen worden. Jose wilde docent technologie worden en in Spanje ben je als docent ambtenaar, vandaar dat ook hij aan de oposiciones moest geloven. Deze examens zijn heel moeilijk te halen, omdat de beste 40 geselecteerd worden als er 40 banen zijn. Alle anderen vallen af, wat je score ook is. Vaak presenteren zich honderden mensen. Ondanks dat Jose hier druk mee bezig was, wilden we elkaar snel weer zien. In mei ben ik toen een weekend naar Santiago geweest. Ook dit weekend was super en ... het smaakte naar meer.
In juli ging ik een paar dagen met mijn vader naar Berlijn. Jose zat op dat moment midden in zijn oposiciones examens. Hoewel ik gloofde in zijn capaciteiten, dacht ik tegelijkertijd dat de kans toch wel groot zou zijn dat hij het niet ging halen, 95% zou namelijk afvallen. We sms-ten en belden elkaar veel. Het ging heel goed met zijn examens. Hij had er echt vertrouwen in. Natuurlijk was ik blij voor hem, maar ook niet blij voor mij. Gelukkig zou Jose hoe dan ook na zijn examens naar Nederland komen voor een tijdje. En dan zagen we daarna wel weer verder. Jose had al een cursus Nederlands uitgezocht en hij zou mee gaan naar de Ardennen met mijn vrienden van psychologie.
(Grappig hoe de tijd je herinneringen vervormt. Ik kon me niet herinneren dat Jose toen al had besloten een tijdje naar Nederland te gaan. Ik heb het aan de hand van e-mails gereconstrueerd).
De rit
Op 29 juli kreeg ik een e-mailtje. Misschien wel de kortste die ik van Jose had gehad: Ik heb geen geluk gehad en ik ben niet overtuigend geweest. Ik zit niet tussen de mensen die het gehaald hebben, tot mijn spijt. Weer gemengde gevoelens dus. Ik was een beetje verdrietig voor Jose en vooral heel blij voor ons, maar ik wist niet hoe Jose het op zou vatten, dus heb ik aan de telefoon eerst voorzichtig geïnformeerd. Hij leek het grotendeels al verwerkt te hebben. Twee dagen later zat hij in de auto naar Nederland. Wat een spannende twee dagen, de dagen van zijn reis. Jose stuurde steeds informatie over waar hij en Maite, de vriendin die hem naar me toebracht, waren. Op zondag 1 augustus was ik op een verjaardagsfeestje samen met Anne. Tegen een uur of zes hield ik het niet meer. Jose zou er rond acht uur zijn. Ik heb tot die tijd in huis geijsbeerd. En toen waren ze er!!!
Wat ik op dat moment het liefste wilde doen was niet zo beleefd, want Maite was er natuurlijk ook nog. Eerst dus maar even aan tafel zitten en wat drinken. Ik had een cadeautje voor Maite gekocht. Mooi briefpapier om Jose veel te kunnen schrijven op momenten dat ze hem miste. Ze hadden de periode van de oposiciones immers heel intensief samen gestudeerd. Zij heeft ze trouwens wel gehaald. Maite was blij met het papier, maar antwoordde meteen dat ze er niet over piekerde om het te gebruiken om Jose te schrijven. Het begon me te dagen, ze hadden niet zo'n aangename reis gehad. Nou ja, ik was blij dat hij er was. Maite is nog een paar dagen gebleven en het is toch nog gezellig geworden. Al werd het natuurlijk nóg gezelliger toen ze weg was ;-)
Er is geloof ik niet echt een duidelijk moment geweest waarop we hebben besloten om onze proefmaand om te zetten in 'voor onbepaalde tijd'. Het was geweldig om samen te zijn en dat werd niet minder. Jose is in september een paar weken terug gegaan naar Santiago. Die ticket had hij al voordat hij naar Amsterdam kwam, omdat hij naar de bruiloft van zijn nichtje ging. In Santiago heeft hij gauw een ticket terug naar Amsterdam geboekt. De nacht dat hij terugkwam lag ik te woelen in mijn bed. Toen hij er eindelijk bij inkroop, was het goed. Toen kon ik slapen. Jammer, dat ik de volgende dag moest werken...
En de rest van het verhaal hebben jullie van dichtbij of van veraf mee kunnen maken. Voor wie het nog niet aan onze grijnzende koppies gezien had... we zijn heel gelukkig samen!